[آژیر سنترال]

سیستم های گذر هوشمند ساختمان ها را برای کار مقرون به صرفه تر، ایمن تر و قابل انعطاف تر ساخته است. استاندارد KNX سهم بزرگی از بازار برای ساخت سیستم های اتوماسیون را به خود اختصاص داده است.
نام KNX  از کجا آمده است؟
 سیستم اتوماسیون ساختمان KNX در اصل به عنوان نصب و راه اندازی گذر اروپا (EIB) شناخته شده و توسعه داده شد و توسط انجمن EIB(EIBA به بازار عرضه شد. در سال 1999، EIBA، انجمن سیستم های بین المللی اروپا و BCI فرانسهو باشگاه بین المللی Batibus (EHSA، هلند)، ادغام شدند، نام KNX اتخاذ گردید و انجمن KNX بر اساس Brussels تشکیل شد. تکنولوژی مورد استفاده در دستگاه های KNX جدید با سیستم قدیمی EIB سازگار بوده، بنابراین تمام دستگاه های تحمل کننده KNX یا آرم EIB متقابلا سازگار می باشند.
سیستم KNX چیست؟
 سیستم KNX یک سیستم گذر برای ایجاد کنترل است. این به این معنی است که تمام دستگاه ها در یک سیستم KNX از روش انتقال یکسانی استفاده می کنند و قادر به تبادل داده ها از طریق یک شبکه گذر مشترک هستند.
 این موضوع دارای عواقب زیر است:


دسترسی به شبکه گذر باید بطور واضح، تنظیم شده باشد (روش دسترسی گذر)


بسیاری از اطلاعاتی که منتقل می شوند بار مفید نیستند. (برای مثال سیگنال های light on / light off)، اما اطلاعات ارسال (یعنی داده ها از کجا می آیند؟ آنها را به کجا می روند؟) ویژگی مهم از سیستم گذر KNX ساختار غیر متمرکز آن است : نیازی به یک واحد کنترل مرکزی وجود ندارد، چرا که “هوش” سیستم در عرض تمام دستگاه هایش گسترش می یابد. با این حال، برای تحقق برنامه های کاربردی بسیار تخصصی واحدهای متمرکز امکان پذیر است. هر دستگاه ریزپردازنده خود را دارد. مزیت عمده از ساختار غیر متمرکز KNX این است که، اگر یک دستگاه خراب شود، دیگری به کار ادامه می دهد. فقط برنامه های کاربردی وابسته به دستگاه خراب قطع خواهند شد. عموما در سیستم KNX دستگاه ها در سه دسته قرار می گیرند: دستگاه های سیستم(منبع تغذیه، رابط برنامه نویسی، و غیره)، سنسورها، و سیستم های محرک. سنسورها دستگاه هایی هستند که وقایع در ساختمان را کشف (به عنوان مثال کسی که یک دکمه را فشار داده، کسی در حال حرکت است، یک درجه حرارت در بالا یا زیر یک مجموعه مقدار می افتد، و غیره)، تبدیل این ها به تلگراف ها (بسته های داده)، و آنها در امتداد خط شبکه گذر می فرستد. دستگاه هایی که تلگراف ها را  دریافت می کنند و دستورات تعبیه شده  در آنها را به فعالیت تبدیل می کنند به عنوان محرک شناخته شده اند. سنسورها فرمان ها را تا زمانیکه محرک ها آنها را دریافت کنند صادر می کنند (شکل 4).

شکل 4. سنسور/actuator principle

یک سیستم KNX چقدر می تواند بزرگ باشد؟
 با تشکر از ساختار غیر متمرکز آنها، سیستم های گذر KNX می توانند دقیقا همانطور که مورد نیاز است اصلاح شده و اضافه شوند.کوچکترین برنامه KNX ممکن سیستم ارتباط دو دستگاه گذر است. یک سنسور و یک محرک. این سیستم پایه بعدا می تواند با بسیاری از دستگاه های لازم برای انجام وظایف کنترل مورد نظر بروز رسانی شود. از لحاظ تئوری یک سیستم KNX می تواند متشکل از بیش از 50،000 دستگاه باشد. هنگام گسترش یک سیستم KNX پایبندی به یک توپولوژی خاص لازم است.
چه رسانه های ارتباطی در دسترس هستند؟
 رسانه های ارتباطی مختلف (و از این رو روش های انتقال) را می توان برای تبادل داده بین دستگاه ها در یک سیستم KNX استفاده نمود:


کابل بهم تابیده  : (KNX TP) KNX ارتباط از طریق یک جفت کابل داده پیچ خورده (کابل گذر)


پاورلاین (KNX PL) – KNX  با استفاده از شبکه 230 V نیروی برق موجود


فرکانس رادیویی – (KNX RF) (KNX) ارتباط از طریق سیگنال رادیویی


– KNX IP ارتباط از طریق اترنت




سیستم امنیتی دزدگیر اماکن