[ronaksherafati]

موسیقی ایرانی:چهار مضراب ، در نیم قرن اخیر بسط و گسترش قابل توجهی یافته است. شکل نوین این فرم در آثار استاد ابوالحسن صبا مشهود است. در قدیم چهارمضراب پیرامون قالب کوچک ریتمیکی گسترش می یافت و حرکت ملودی ها نیز بصورت محدود و قرینه بود، اما در شیوه های نوین، ملودی نقش بیشتری پیدا کرده است و گسترش آن ریشه در فرهنگ و سنت و آیین های هزاران سال این سرزمین دارد. موسیقی این سرزمین سرشار از غنای فرهنگی و معنوی است. سازهای تار، سه تار، سنتور، کمانچه، قیچک، تمبک، نی، قانون، عود از مهمترین سازهای ایرانی هستند که همگی درلینک قابل نمایش نیست . لطفا ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید ، در لینک قابل نمایش نیست . لطفا ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید  زیر نظر بهترین و برجسته ترین اساتید تدریس می شوند. نوازندگان بسیاری از قدیم الایام برای شناساندن این موسیقی به جهانیان تلاش های بسیار نموده اند. از میان این بزرگان می توان به محمدرضا شجریان، محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، فرامرز پایور، پرویز مشکاتیان، بهداد بابایی، شهرام ناظری، حسن کسایی، داریوش طلایی، کیوان ساکت، علیرضا قربانی، سالار عقیلی، علی قمصری و داوود آزاد را نام برد.
درمیان اروپاییان و دیگر مردمان جهان نیز موسیقی ایرانی بسیار دلنشین و محبوب بوده و طرفداران بسیاری در خارج از مرزهای ایران دارد. بعنوان مثال کنسرت های استاد مجید درخشانی در خارج از کشور همیشه با استقبال خوب غیرایرانیان مواجه می شود. موسیقی ایرانی یکی از مهمترین و شاخص ترین هنرهای این سرزمین است که باید با دقت و مسؤلیت ویژه ای محافظت شود.موسیقی ایرانی را در دو حوزه مهم می توان بررسی کرد: ایتدا موسیقی نواحی مختلف و دوم موسیقی رسمی(سنتی) که ما بهتر می¬دانیم آن را موسیقی کلاسیک ایرانی ینامیم. چون واژه کلاسیک به وضوح نشان دهنده همان معنی هست. چندین فرم موسیقیایی در موسیقی ایرانی وجود دارند:
پیش درآمد، همانطور که از نامش پیداست، قطعه ای است که پیش از درآمد اجرا می شود. این فرم معمولاً با سرعتی سنگین در محدوده درآمد و گوشه های اصلی ساخته می شوند و میزان های آن می توانند ساده یا ترکیبی باشند. پیش درآمد از ابداعات درویش خان در قرن اخیر است.
با دگرگونی هایی در طرح ریتم اصلی انجام می گیرد. برای آگاهی بیشتر در مورد این فرم به مقدمه ی کناب سی قطعه چهار مضراب تألیف استاد فرامرز پایور مراجعه کنید.
رنگ، قطعه ای ضربی با سرعت نیمه تند است که در آخر هر دستگاه در قالب میزان اجرا می شود. نوع کنونی رنگ که بیشتر برای رقص مناسب است از زمان قاجار به بعد متداول شد. رنگ های قدیمی که نمومه های آن ها در ردیف موجود است، ریتم های متفاوت و متنوعی دارند، مانند رنگ حربی، رنگ دلگشا، رنگ نستاری و …
ضربی، قطعه ریتمیکی است که فرم آزاد دارد و ملودی های آن براساس حرکت ملودی گوشه ها شکل می گیرند. معمولاً ضربی بنابه ذوق و سلیقه نوازنده یا خواننده به صورت بداهه اجرا می شود.
بسته نگار، دارای وزن مشخصی است و می توان آن را بعنوان انگاره ی ریتمیک شناخت. به همین دلیل در تمام گوشه ها قابل اجرا است. در ردیف این انگاره ی ریتمیک در گوشه های حجاز، مخالف سه گاه، مخالف چهارگاه