[Sanji]

زندگی در پیش رو
نویسنده: رومن گاری

زندگي در پيش روي رومن گاري داستان پسرك ده ساله اي است كه در محله ي بدكاره ها در فقير ترين و سطح پايين ترين نقطه ي پاريس با رزا خانم ، يك زن يهودي پير و كچل و چندش آور و چندين بچه ي بی پدر و مادر ديگر ، زندگي مي كند . پسر بچه كه اسمش محمد است ، خوش دارد مومو صداي اش بزنند و بچه اي است متفاوت با بقيه ي بچه هاي اطرافش . مومو، بسيار بيشتر از سنش مي فهمد و دقيق و تيز است و خوب مي بيند و به روش خودش خوب هم چيز ها را تجزيه و تحليل مي كند و دريايي از جملات قصار را با زبان شكسته و بسته ي خودش به زبان مي آورد و با وجود بچه بودن ، رفتارهاي بچه گانه ندارد . دوستان مومو هيچ كدام بچه نيستند و بيشترشان آدم هاي پا به سن گذاشته اي هستند كه مومو خوش دارد باهاشان بگردد . رومن گاري در زندگي پيش رو تصويري دقيق و موشكافانه و آميخته با طنزي تلخ و گزنده از وضعيت ناگوار بچه هايي همچون مومو و محله هايي همچون محله ي او و زنان بدكاره اي همچون رزا خانم در پيش روي مخاطب مي گذارد كه با حس طنز كم نظير و سبك داستان گويي كمال يافته ي گاري تبديل به يكي از محبوب ترين كتاب هاي تك تك مخاطبينش خواهد شد .
شايد بسياري رومن گاري را به خاطر كتاب بسيار پرطرفدارش ، خداحافظ گاري كوپر ، به ياد داشته باشند ولي بدانيد و آگاه باشيد كه رومن گاري زندگي در پيش رو با رومن گاري خداحافظ گاري كوپر به كل متفاوت است .
خود من به شخصه از همان دست مخاطبين " گشاد " ي بودم كه خداحافظ گاري كوپر ، با وجود اسم و رسم دار بودنش از نيمه به بعد حوصله ام را سر برد و بي خيال ادامه اش شدم ولي بهتر است خيال تان را از بابت زندگي در پيش رو راحت كنم ، اين كتاب در كمال سادگي و خودماني بودن ، يك شاهكار ادبي كوچك است كه براي لحظه اي نمي شود زمين اش گذاشت . زندگي در پيش رو از معدود كتاب هايي است كه از سطر به سطرش لذت بردم و از هم نشيني با بچه ي بزرگ عقل اش ( ! ) ، مومو ، كلي چيز ها ياد گرفتم . مومو بر خلاف اكثر ما ، آدم ها را جور ديگري مي بيند و به جاي ظواهر ، تمام توجهش به باطن افراد است ،براي همين است كه پير ها و آدم هاي پا به سن گذاشته را نه تنها زشت و چندش آور نمي يابد بلكه با عشقي وافر دوست دارد اوقات فراغتش را با آن ها بگذراند و در حد توانش از آن ها مراقبت كند .

[Sanji]

" بعد رفتم بالا ، پيش لولا خانم كه مثل هيچ چيز و هيچ كس نبود . داشت ريشش را مي تراشيد . موزيك گذاشته بود و نيمروهايش بوي خوشي مي دادند . "

[Sanji]

" آقاي هاميل مي گويد كه بشريت ويرگولي است در كتاب قطور زندگي و وقتي پيرمردي چنين حرف چرندي مي زند ديگر واقعن نمي دانم من چه مي توانم اضافه كنم . بشريت فقظ يك ويرگول نيست ، چون وقتي رزا خانم با آن چشمان جهوديش مرا نگاه مي كند ، نه تنها ويرگول نيست ، بلكه حتي تمام كتاب قطور زندگي است و من علاقه اي به ديدنش ندارم . "

[Sanji]

" حالم بهتر شد و شروع كردم به فهميدن اين كه ، بهترين چيز براي من اين است كه بروم يك جايي زندگي كنم كه واقعيت نداشته باشد . "

[Sanji]

" زماني كه حواس رزا خانم سر جايش بود ، بارها برايم تعريف كرده بود كه چطور آقاي هيتلر يك اسرائيل يهودي در آلمان ساخته بود ، و به آن ها خانه مي داد و چقدر در اين خانه ها از آن ها استقبال كرده بودند . فقط دندان ها و استخوان ها و لباس ها و كفش هاي سالم شان را براي اين كه حيف و ميل نشوند ، ازشان گرفته بودند . اما اصلن نمي فهميدم كه چرا فقط آلماني ها اين همه به يهودي ها رسيدگي مي كردند و چرا مي خواستند دوباره بهشان خانه بدهند ، چون به هر حال نوبتي هم باشد نوبت يك مملكت ديگر بود ، و همه ي ملت ها بايد در اين راه فداكاري مي كردند . "

[Sanji]

"هنوز نمی دانستم که بعدها پلیس خواهم شد یا تروریست. این را بعدها که بزرگتر شدم خواهم فهمید. ... اما کشتن را خیلی نمی پسندم، برعکسش را ترجیح می دهم. نه، چیزی که دوست دارم، این است که کسی بشوم مثل ویکتور هوگو. آقای هامیل می گوید با کلمات می شود همه کار کرد، بی آنکه کسی را به کشتن بدهیم. به وقتش خواهیم دید. آقای هامیل می گوید کلمات از هر چیزی قوی ترند. اگر عقیده ی مرا بخواهید، می گویم اگر جوانک ها تفنگ به دست دارند به خاطر این است که وقتی بچه بوده اند کسی بهشان محل نگذاشته؛ نه کسی آن ها را دیده و نه کسی آن ها را شناخته. ... حتی هستند بچه هایی که مجبور می شوند از گرسنگی بمیرند تا کسی بهشان توجهی بکند. بعضی هایشان هم گروههایی تشکیل می دهند تا توجه جلب کنند ... رزا خانم می گوید زندگی می تواند زیبا باشد ، اما هنوز کسی آن را زیبا ندیده و فعلا باید سعی کنیم که خوب زندگی کنیم. آقای هامیل هم چیزهای خیلی خوبی از زندگی برایم گفته، مخصوصا از قالی های ایرانی."