امروز،
دانشمندان از دیرباز به دنبال ساخت تمام یا بخشی از مغز بودند. موضوعی که عمدتا در فیلم‌های علمی‌تخیلی آن‌را نظاره‌گر بوده‌ایم. از دهه 70 میلادی دانشمندان علوم مغز و اعصاب کار روی این نظریه را آغاز کرده بودند و حتا به لحاظ تئوری آن‌را به اثبات هم رسانده بودند. اما به تازگی گروهی از دانشمندان استرالیایی به سرپرستی شارات سریرام از موسسه RMIT به دستاور مهمی در این زمینه نائل شدند.
![[تصویر: nda0x3krggr7l160q8pf.jpg]](http://8pic.ir/images/nda0x3krggr7l160q8pf.jpg)
در این پژوهش دانشمندان با موفقیت توانستند سلولهای حافظه را به صورت مصنوعی در آزمایشگاه ایجاد کنند. این گروه از دانشمندان بر این باور هستند که در آینده سلولهای مصنوعی نه تنها به عنوان جایگزینی برای سلولهای خاکستری مغز بلکه به عنوان سلولهای زنده در مغز مصنوعی نیز به ایفای نقش خواهند پرداخت. این سلول‌ها با الگوبرداری از مغز انسان طراحی شده‌اند و این توانایی را دارند تا اطلاعات را به صورت طولانی مدت (همانند حافظه بلندمدت انسانی) ذخیره‌سازی کنند. سلولهای مصنوعی قابلیت یادگیری دارند و قادر هستند دنباله‌ای از اطلاعات را در خود جای داده و در صورت نیاز به سرعت به بازیابی اطلاعات ذخیره شده بپردازند.
توانایی این سلول‌ها به گونه‌ای است که می‌توان آن‌ها را جایگزین سلولهای از دست رفته مغزی کرده و در نتیجه برای درمان ضایعات مغزی از آن‌ها استفاده کرد. در دنیای فناوری می‌توان از این سلول‌ها برای تولید کامپیوترهای هوشمند، ساخت حافظه‌های فلش با ظرفیت 16 برابر بیش از فناوری‌های امروزی استفاده کرد. سریرام در این ارتباط گفته است: «هدف پژوه ما این بود که به داستا‌ن‌های علمی تخیلی دیروز رنگ واقعیت ببخشیم. ما به شوخی به یکدیگر می‌گوییم، این پژوهش سرآغازی بر ساخت اسکای‌نت در فیلم ترمیناتور هستند. زمانی که مدارهای الکترونیکی خودشان شروع به فکر کردن می‌کنند.»
در ابعاد پیشرفته‌تر می‌توان از این سلولهای کوچک در آزمایش‌های پزشکی و به منظور جایگزینی سلولهای از بین رفته مغز با سلولهای مصنوعی استفاده کرد. قابل برنامه‌ریزی بودن این سلول‌ها کمک می‌کند در درمان بیماری‌هایی همچون زوال عقل از آن‌ها استفاده کرد. از این سلول‌ها در ماشین‌های خودران نیز می‌توان استفاده کرد. به طوری که ماشین‌ها با اتکا بر قابلیت یادگیری و با استفاده از تجربیات قبلی خود در جاده‌ها به رانندگی خواهند پرداخت.
هر چند ما از عبارت "سلول حافظه مصنوعی" برای این دستاورد جدید استفاده می‌کنیم، اما واقعیت این است که ماده اصلی تشکیل دهنده این سلول‌ها یک عنصر طبیعی به نام تیتانات استرونتیوم است. برای اینکه این سلول‌ها بتوانند اطلاعات را ذخیره‌سازی کنند، دانشمندان فرآیند اکسیژن‌دهی به سلول‌ها را کنترل و مدیریت کردند. اندازه سلولهای تولید شده بسیار کوچک بوده و از چند میکرومتر (میکرون) تا 4 یا 5 نانومتر در نوسان هستند. اندازه بسیار کوچک مانع از آن می‌شود تا به راحتی بتوان با این سلول‌ها کار کرد. اگر تنها یک مژه انسان روی این نمونه‌ها سقوط کند میلیون‌ها عدد از آن‌ها از بین خواهند رفت.
پژوهشی که به مدت 12 سال از سوی این گروه تحقیقاتی متشکل از 8 تا 25 نفر از دانشمندان استرالیایی به سرانجام رسید، جایزه Australian Museum Eureka را برای آن‌ها به ارمغان آورد. شاید بتوانیم این‌گونه عنوان کنیم که این پژوهش ممکن است به‌طور غیرمستقیم اولین گام برای ساخت شبکه آسمانی فیلم ترمیناتور را رقم بزند.
منبع شبکه
در این پژوهش دانشمندان با موفقیت توانستند سلولهای حافظه را به صورت مصنوعی در آزمایشگاه ایجاد کنند. این گروه از دانشمندان بر این باور هستند که در آینده سلولهای مصنوعی نه تنها به عنوان جایگزینی برای سلولهای خاکستری مغز بلکه به عنوان سلولهای زنده در مغز مصنوعی نیز به ایفای نقش خواهند پرداخت. این سلول‌ها با الگوبرداری از مغز انسان طراحی شده‌اند و این توانایی را دارند تا اطلاعات را به صورت طولانی مدت (همانند حافظه بلندمدت انسانی) ذخیره‌سازی کنند. سلولهای مصنوعی قابلیت یادگیری دارند و قادر هستند دنباله‌ای از اطلاعات را در خود جای داده و در صورت نیاز به سرعت به بازیابی اطلاعات ذخیره شده بپردازند.
توانایی این سلول‌ها به گونه‌ای است که می‌توان آن‌ها را جایگزین سلولهای از دست رفته مغزی کرده و در نتیجه برای درمان ضایعات مغزی از آن‌ها استفاده کرد. در دنیای فناوری می‌توان از این سلول‌ها برای تولید کامپیوترهای هوشمند، ساخت حافظه‌های فلش با ظرفیت 16 برابر بیش از فناوری‌های امروزی استفاده کرد. سریرام در این ارتباط گفته است: «هدف پژوه ما این بود که به داستا‌ن‌های علمی تخیلی دیروز رنگ واقعیت ببخشیم. ما به شوخی به یکدیگر می‌گوییم، این پژوهش سرآغازی بر ساخت اسکای‌نت در فیلم ترمیناتور هستند. زمانی که مدارهای الکترونیکی خودشان شروع به فکر کردن می‌کنند.»
در ابعاد پیشرفته‌تر می‌توان از این سلولهای کوچک در آزمایش‌های پزشکی و به منظور جایگزینی سلولهای از بین رفته مغز با سلولهای مصنوعی استفاده کرد. قابل برنامه‌ریزی بودن این سلول‌ها کمک می‌کند در درمان بیماری‌هایی همچون زوال عقل از آن‌ها استفاده کرد. از این سلول‌ها در ماشین‌های خودران نیز می‌توان استفاده کرد. به طوری که ماشین‌ها با اتکا بر قابلیت یادگیری و با استفاده از تجربیات قبلی خود در جاده‌ها به رانندگی خواهند پرداخت.
هر چند ما از عبارت "سلول حافظه مصنوعی" برای این دستاورد جدید استفاده می‌کنیم، اما واقعیت این است که ماده اصلی تشکیل دهنده این سلول‌ها یک عنصر طبیعی به نام تیتانات استرونتیوم است. برای اینکه این سلول‌ها بتوانند اطلاعات را ذخیره‌سازی کنند، دانشمندان فرآیند اکسیژن‌دهی به سلول‌ها را کنترل و مدیریت کردند. اندازه سلولهای تولید شده بسیار کوچک بوده و از چند میکرومتر (میکرون) تا 4 یا 5 نانومتر در نوسان هستند. اندازه بسیار کوچک مانع از آن می‌شود تا به راحتی بتوان با این سلول‌ها کار کرد. اگر تنها یک مژه انسان روی این نمونه‌ها سقوط کند میلیون‌ها عدد از آن‌ها از بین خواهند رفت.
پژوهشی که به مدت 12 سال از سوی این گروه تحقیقاتی متشکل از 8 تا 25 نفر از دانشمندان استرالیایی به سرانجام رسید، جایزه Australian Museum Eureka را برای آن‌ها به ارمغان آورد. شاید بتوانیم این‌گونه عنوان کنیم که این پژوهش ممکن است به‌طور غیرمستقیم اولین گام برای ساخت شبکه آسمانی فیلم ترمیناتور را رقم بزند.
منبع شبکه