رباب، از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) مقیّد است.

 در ساخت آن از چوب، پوست، استخوان، زه (روده ی تابیده ی چهارپایان) و فلز استفاده می شود.

طول کلّی ساز رباب حدود ۹۵ سانتی متر است.

اگرچه در گذشته های دور، نامی از آن برده نشده است. ولی از حدود دویست سال پیش، رباب، یکی ازسازهای اصلی موسیقی ملّی ایران بوده است.

نوازنده ی تار ایرانی در حالت نشسته تار را به صورت افقی روی ران پا قرار می دهد.

به طوری که دسته ی تار طرف چپ و کاسه ی طنینی طرف راست نوازنده قرار می گیرد.

نوازنده سرانگشت های دست چپ را روی دستان هایی که در طول دسته ی تار بسته شده اند حرکت می دهد و با مضرابی که در دست راست دارد به سیم ها زخمه می زند.

کوک سیم ها و محل دستان ها رادر اجرای دستگاه ها و آوازهای موسیقی ملی می توان تغییر داد. ولی معمولاً فواصل چهارم یا پنجمِ پایین رونده بین سیم های اصلی حفظ می شوند.

گفته اند سیم پنجم تار را غلام حسین درویش  (استاد تار دوره ی قاجار) اضافه کرده است که به آن سیم واخوان می گویند.

استاد علی نقی وزیری به منظور وسعت بیشتر، دسته ی تار را تا روی نقاره ادامه دادند و به این ترتیب شش دستان (فاصله ی یک چهارم درست) بر وسعت آن افزودند.

ایشان در نمودار کتاب هایشان تا قبل از نقاره با استفاده از فواصل ربع پرده ۲۹ دستان ارائه داده اند.

صدادهی تار را با تغییراتی که در اندازه و تراش کاسه و نقاره و دسته و پوست ایجاد می کنند می توان تغییر داد و تارهایی با وسعت و رنگ صدای دیگر ساخت که تار آلتو و تارباس معمول ترین آن هاست.

نمونه هایی از این تارها ساخته شده اند که تجربی و سلیقه ای بوده اند و عمومیت نیافته اند.